आरसा

"खूप खूप प्रवृत्ती माणूस नावाच्या आकारात
तसा खुश होतो मी आरसा होण्याच्या प्रकारात"

लिहितोस तर छानच.....माझ्यासाठीही होशील का आरसा? चुकाही दाखवत जा अन कौतुकही करत जा

बरेच लोक येतील आदित्य तुझ्याकडे,सूर्योदय होत असताना त्याच्या सोनेरी प्रकाशाने प्रभावित झालेले..आकृष्ट होतील तुझ्याकडे..काही निस्वार्थी भावनेने काही मनात काही चांगले घेऊन तर काही स्वतःची गरज पाहून....नेहमी आरशासारखेच ट्रीट कर त्यांना! कोणाच्या हसऱ्या चेहऱ्याला भुलू नकोस....आरशा लाही फसवता येतं, विविध रंगांचे मुखवटे घालून.....आरशासमोर प्रत्येक माणूस छानच दिसायचा प्रयत्न करतो....आरसास गर्व नसावा कि प्रत्येकाचे गन निर्गुण आपण जशेच्या तसे ओळखतो....
अगदी फारच कमी माणसं स्वतः ला जाणून घेण्यासाठी आरशा समोर येतात, बाकीच्यांना फक्त स्वतः ला पटवून द्यायचं असतं कि ते खरच छान दिस्तायत

बघ तुझी कविता वाचून मलाही काही लिहावसं वाटलं, आणि म्हणूनच ही. बाकी concept च वा विषयाचं सारं श्रेय तुलाच..

काहीही झालं तरी तोच लागतो मला
तोच करतो मला शांत
तोच मला हसवू शकतो
तोच मला खुलवू शकतो

कधी कधी मात्र मी त्याच्याशी खोटं बोलते
दुःखी असेल तरी उगीच हसून दाखवते
डोळ्यांतले अश्रूही त्याच्यापासून लपवते
खोटे मुखवटे घालून त्यालाच मी फसवते

मी हसले की तोही हसतो

मी रुसले की तो रडतो

अंधारात मात्र माझी साथ सोडतो
मला काही म्हणून सांगत नाही
कितीही सुंदर दिसले तरी
कौतुक म्हणून कधी करत नाही

थोडंस त्याच्याही बाजूने.......

लहानपणापासून पाहत आलोय तिला
नवीन ड्रेस घातला कि नेहमी येऊन दाखवायची मला

कधी नाकावरचा राग
तर कधी गोड गुलाबी गलांवरची खळी
सगळं पाहिलेय मी
खूपच सुंदर दिसते ती,जशी गुलाबाची कळी

तिला स्वतःच्या प्रेमात पडताना मी पाहिलंय
तरुण होताना,स्वतःकडे तासन् तास पाहत राहताना मी बघितलंय

कुठेही बाहेर जाताना माझा निरोप घेतेच
कचकन डोळा मारून,मला पाहून हसतेच
कशी दिसतेय मी, हे पुन्हा पुन्हा विचारतेच

मलाच भीती वाटते कधी माझीच नजर लागेल
एखादा राजकुमार येईल अन ती माझाच निरोप मागेल

मी म्हणजे काय हो? अस्तित्वच नाही मला
आरसा म्हणून भिंतीवर लटकायचं
आणि तिचंच प्रतिबिंब दाखवायचं तिला