मैत्री

खरंतर मीच आभार मानायला हवेत तुझे. मी आजपर्यंत कधी paragraph लिहिला नव्हता..लिहिलेच कधी तर कविता! तुझ्या आर्शवर जे काही लिहिला ना,ते तुला आवडलं आणि म्हणूनच कदाचित मलाही आवडलं
मैत्री तर होणारच होती अरे! एकदाच भेट्लोय आपण आणि एकाच दिवस बोललोय आणि तू म्हणालास एका नव्या मैत्रीची चाहुल लागलीये तर एक गोष्ट तुझ्याकडून शिकले मी, कि मैत्री कधी निरखून पारखून करायची नसते...समोरच्याचे गूण आणि माझा स्वभाव नेहमी तराजूत टोलत आले आजपर्यंत आणि त्यात अनेक मौल्यवान रत्न गमावली अरे.
आणि माफी कसली मागतोस,मला खरच समजत नाहीये कोणत्या चुकीची माफी मागतोय्स...तुला सांगू? चूका करायच्या. बिनधास्त. जोपर्यंत आपल्याला वाटत नाही ना आपण चूक करतोय तोपर्यंत ती चूक नसतेच मुळी! आपण आपल्या बाजूने अगदी खरं राहायचं...
आणखी एक गोष्ट..स्वतःला कधी कशाची भुरळ पडू देऊ नकोस...कुरळांमध्ये अडकायला होतं.... मीही अडकते. आणि अडकलो कि आपण थांबतो. तुला पुढे जायचंय आदित्य! इतक्या पुढे कि जिथे तुला खुप काही मिळेल. मान. सन्मान. पत. प्रतिष्ठा. तेव्हा तू आज सापडलेल्या कवितेकडे पाहून समाधानी होऊ नकोस....
जेव्हा तू म्हणालास तू गात नाहीस,तेव्हा मला खूप वाईट वाटलं अरे. तुला माहितीये का एक गोष्ट? जो musical instruments प्ले करू शकतो ना तो खूप चांगला गायक होऊ शकतो! ताल आणि सुरांचा राजा आहेस तू...मग स्वरांची काय बिशाद तुला सोडून जायची! आणि खरच छान गातोस तू...विश्वास ठेव आगर नको ठेउ पण खरच गोड आहे तुझा आवाज! फक्त खूप हळू आवाजात गातोस...स्वतः वर विश्वास असेल ना तर माणूस काहीही करू शकतो. आणि माझा तुझ्यावर विश्वास आहे. दाद हि मोकळ्या शब्दातच द्यायची असते, आणि जेव्हा समोरच्याच्या कलेचा अविष्कार आपल्याला भुरळ घालतो ना, तेव्हा शब्द ओठांतून आपोआप उमटतात.
तुला खूप मोठं झालेलं पहायचय मला..खूप पुढे गेलेलं पाहायचंय.